Ama ayrıldığın biriyle paylaştıkların, anıların seni yiyip bitirir. En hassas dönemlerini yaşarsın. Arkadaşlarının onun yerini doldurabileceğini düşünürsün. Ancak bir süre sonra anlarsın ki onun yeri doldurulamıyor.Her yerde onu hatırlarsın. Yürüdüğün yollar, yediğin yemeklerde, konuştuğun sözcüklerde harf harf onu hatırlarsın. kaçamazsın...
Onu unutmak istercesine kalbinin derinliklerine itersin ama bir yandan da onu unutmak istemezsin aşkı bulmanın zor olduğunu bilerek...Onu unutturacak bir sebep de aramazsın, istemezsin etrafında.. Bir süre resimleriyle yaşarsın. O resimler bir süre sonra çürür gider ve o zaman aşkı hissedersin tüm bedeninde. Sonra anlarsın ki aslında acısıdır bedenini saran. Ortak arkadaşlarınızı ararsın. Neyle uğraştığını, ne halde olduğunu öğrenmek istersin. Gizliden telefonlar açarak sesini dinlersin.. Bir süre sesi ile yaşarsın. Canını en acıtan da karşıdan gelen "ALO" "ALO" "ALO" sorusuna verecek hiçbir yanıtının olmaması.. tükürüğünün boğazında düğümlenmesi... Göğüs kemiklerinin kaburgalarının hep birlik olup seni sıkıştırması...
İnsanlara karşı güçlü olduğunu göstermek istersin ama her seferinde yenik düşersin. BU böyle bir kaç sene gider... taa ki onun gibi sana değer veren birini bulana kadar..
